Elektroterapia po zawale serca

Elektroterapia to kilka metod leczniczych z użyciem prądu elektrycznego stosowanych u chorych po zawale mięśnia sercowego. Do nich należą następujące wszczepiane choremu urządzenia: stymulator (rozrusznik), kardiowerter-defibrylator i stymulator resynchronizujący. U niektórych pacjentów po przebytym zawale bywa niezbędna elektroterapia, ponieważ uszkodzone mogą być nie tylko komórki serca zapewniające jego pracę jako pompy, ale także te odpowiedzialne za czynność elektryczną serca.

 

Prawidłowy rytm serca jest miarowy, a jego częstość wynosi w spoczynku 60-80/min. Znaczne zwolnienie częstości rytmu (stale lub okresowo) prowadzi do poważnych objawów, takich jak: omdlenie, mroczki przed oczyma, zawroty głowy, a nawet nagły zgon. W takich przypadkach pacjent po zawale wymaga wszczepienia stymulatora serca zwanego też rozrusznikiem, który pobudza serce w okresach zbyt wolnej lub przerywanej jego pracy.

 

Jeśli u chorego wystąpił innym rodzaj arytmii – częstoskurcz lub migotanie komór − wówczas pacjent wymaga wszczepienia kardiowertera-defibrylatora serca (nazywany z języka angielskiego ICD). Częstoskurcz komorowy lub bardzo szybki i chaotyczny rytm zwany migotaniem komór może prowadzić do zatrzymania krążenia i nagłego zgonu. Urządzenie to będzie w sposób stały nadzorować rytm serca, a w razie nawrotu wymienionych arytmii wyeliminuje je prądem wysokoenergetycznym.

 

U chorego po zawale serca bez zaburzeń rytmu problemem może być osłabiona lewa komora w następstwie nieprawidłowej jej synchronizacji z prawą komorą serca, co prowadzi do niewydolności serca. Wówczas wszczepia się urządzenie zwane stymulatorem resynchronizującym (nazywany z języka angielskiego CRT), który koordynuje pracę obu komór, dając w efekcie poprawę wydolności pacjenta.